İnsan kendi ebeveyni olabildiginde"yetişkin" sayılıyor psikolojide. Kendi görev ve sorumluluklarını bildiğinde, birseyin yapılması için onu sevmek zorunda hissetmediginde veya. Yemek yapmak, alışveriş yapmak, temizlik yapmak.. Eve deterjan gerekiyorsa "Hadi gidip alayım, sakız da hediye bana" demiyoruz mesela (diyor muyuz yoksa:)).
Kendine sefkati, kendine sevgisi, kendini hatalarıyla kabullenip affedisi, sarilip, "daha iyisinin nasil yapılacağını öğrendin" diyebilisi aslında kendine ebeveynlik. Yetişkin olmak herseye yetişebilmek gibi görülse de, hata yapabilecek ve kendini affedip ileriye bakacabilecek kadar cesur olmak aslında. Kendinden küçük veya zayıf olandan özür dileyebilmek hiç tereddütsüz..
Çocuklarımızın büyüdüğünde kendilerine nasıl davranmalarını istiyorsak, gelin kendimize öyle müşfik, öyle nazik ve öyle affedici olalim.
Bir de bakmışız, cocuklarimiza da öyle müşfik, öyle nazik ve öyle affedici oluvermişiz. Disardan görünen ebeveynligimiz aslinda kendimize nasil davrandigimizin bir fotoğrafı. Tevekkeli değil, çok duymuşuzdur, "Cocuğuma karşı bazen kendimi tanıyamıyorum!". Aslında sondan okumali, kendimizi çocuğumuzla tanıdığımızdan cekiyoruz onca sancıyı, zorluğu günlük ebeveynlik konularında bile.
Her hatayı kendimizden başlayan bir yol yapıp, seve seve yaşayalım hayatı, benliğimizi, evliliğimizi ve ebeveynligimizi;
ne dersiniz?
